De nostratibus: Other Latin Writers on Croatian Latin Writers

Kako citirati ovu stranicu: Jovanović, Neven. “De nostratibus: drugi latinisti o hrvatskim latinistima. (De nostratibus: Other Latin Writers on Croatian Latin Writers).” Digitalizacija hrvatskih latinista. Filozofski fakultet Sveučilišta u Zagrebu, Odsjek za klasičnu filologiju. 5. siječnja 2009. [ovdje dodajte datum svoga pristupa stranici], <http://www.ffzg.unizg.hr/klafil/dokuwiki/doku.php?id=z:de-nostratibus>.

Quantum bonę frugis aceruum Euangelistarium hoc, cui nunc colophonem imponimus, chare lector, horreo tui animi inuehet et accumulabit si lectioni eius uires ingenii tui accommodes, cum tu ipse id melius legendo sis experturus quam calamus noster explicaturus, superfluum arbitrati sumus in commendationem eius, quam nec facile sermo noster attingere ualet, uerba ędere aliqua, cum liber ipse et se et autorem suum plurimum commendabiles reddat. Abest quippe huic Euangelistario omnis lacessendi intemperies, omnis opinionum perplexitas, et humanarum traditiuncularum uarietas, audies solum quod euangelicum decet opus, dei et saluatoris nostri Iesu Christi suorumque apostolorum et prophetarum uocem et nudam ueritatem. Hoc pręclarum opus administrat nostrę Germanię prouidus Nurnbergensis ciuis Ioannes Koburger qui non desinit optimis libris nostram alere et locupletare patriam, cuius expensis ex officina industrii uiri Adę Petri ciuis Basiliensis emittitur. Anno Domini M.D.XIX, quarto Nonas Aprilis.

Izvor: Marulić, Marko. Evangelistarium Marci Maruli Spalatensis Viri disertissimi: opus vere evangelicum, cultissimoq[ue] adornatum sermone, sub fidei spei & charitatis titulis, in septem partitu[m] libros. Basilea: Petri, 1519.]] ===== Marullus Tarchaniota o Dubrovniku ===== Izvor: "De laudibus Rhacusae", u: [[http://daten.digitale-sammlungen.de/~db/0001/bsb00013751/images/index.html?seite=79|Marullus, Michael Tarchaniota: Beati Rhenani Helvetensis Ad Lectorem Paraenensis. Michaelis Tarchaniotae Marulli Constantinopolitani epigrammata et hymni, Arge[n]toraci, 1509 [VD16 M 1302]

Michael Tarchaniota Marullus (r. oko 1453 — u. 10. travnja 1500), grčki učenjak, pjesnik i vojnik, vjerojatno rođen u Carigradu. U Dubrovniku je Marullus boravio kao izbjeglica, oko 1459/1460.

Literatura:

Serafin Marija Crijević (prir. Stjepan Krasić). Bibliotheca Ragusina in qua ragusini scriptores eorumque gesta et scripta recensentur: in qua Ragusini scriptores eorumque gesta et scripta recensentur. Jugoslovenska akademija znanosti i umjetnosti, 1975, p. 412.

Karl A. E. Enenkel. Die Erfindung des Menschen: Die Autobiographik des frühneuzeitlichen Humanismus von Petrarca bis Lipsius. Walter de Gruyter, 2008. ISBN 3110193523, 9783110193527.

Alessandro Perosa, John Hanbury Angus Sparrow. Renaissance Latin Verse: An Anthology. University of North Carolina Press, 1979, p. 112–113.

Mirko Tomasović. “Pohvalnice Dubrovniku. P. Ronsard, M. Marullo, L.-P. Thomas”. Dubrovnik. Časopis za književnost i znanost, (3)1:130–135,1992.

Izvor: Valeriano, Pierio, Egerton Brydges, Johann Burkhard Mencke, Gottlieb Spitzel, and Isaac Disraeli. 1821. Joannis Pierii Valeriani Bellunensis, De litteratorum infelicitate, libri duo. Genevæ: typis G. Fick. S. 64 (slobodno dostupno na Google Book Search: http://books.google.com/books?id=cxRicqhfD7QC&pg=PA64 ).

Periit et jactura rerum offensus Trypho Dalmata, vir cui nostra aetas rarissimos habuit, quos Latinarum, Graecarumque litterarum cognitione conferre posset. Erat insuper Philosophiae studiis deditissimus, in versu faciendo elegans, acutus, ingeniosus, et tersus, educatus Venetiis apud clarissimum litteratura virum Hieronymum Donatum, mox Albertum Pium Carporum Principem secutus, reliquum vitae tempus auspiciis ejus transegit. Accidit vero homini aliquot ab hinc annis maniae e species quaedam Timonica, ut humanum omne genus euitaret, nulliusque contubernium ultra biduum, aut triduum ferre posset, quin etiam et colloquia ipsa studiosissime declinabat. Cujus rei causam nonnulli arbitrantur, quod aurees[!] nummos circiter quingentos insuerat toraci, metuque perculsus, ne deriperetur, ultra omnes fugitabat. Vulgata autem res erat, et ubi primum de torace suo mentionem fieri animaduertebat, arrepto statim itinere in alias, atque alias urbes commigrabat. Accidit vero ut aurum id surriperetur, quo ille casu consternatus, efferatusque propemodum, a seque penitus alienatus, cum auertere a nummis cogitationem minime posset, dolore, et aegritudine oppressus miserabiliter defecit.

Joannis Pierii Valeriani ... de litteratorum infelicitate libri duo eiusdem Bellunensia By Pierio Valeriano, Giovanni Pietro Valeriano Bolzani, Giovanni Pierio Valeriano, Samuel Egerton Brydges

Pierio Valeriano: Giovanni Pierio Valeriano Bolzanio (r. 1477, Belluno — u. 1558, Padova; Ioannes Pierius Valerianus; zapravo Giovan Pietro della Fosse; Pierio Valeriano; Bolzanio Pierio Valeriano; Pierius Valerianus) bio je talijanski humanist, teolog, učenik Andree Johannesa Laskarisa. “De litteratorum infelicitate” objavljeno je postumno, 1620. — Literatura: Seite „Giovanni Pierio Valeriano Bolzanio“. In: Wikipedia, Die freie Enzyklopädie. Bearbeitungsstand: 5. November 2008, 23:01 UTC. URL: http://de.wikipedia.org/w/index.php?title=Giovanni_Pierio_Valeriano_Bolzanio&oldid=52666995 (Abgerufen: 25. Januar 2009, 14:58 UTC). — Valeriano, Pierio, and Julia Haig Gaisser. 1999. Pierio Valeriano On the ill fortune of learned men: a Renaissance humanist and his world. Recentiores. Ann Arbor, Mich: University of Michigan Press. (Google Book Search, djelomično dostupno: http://books.google.com/books?id=omE6zLwinS4C ).

Ilija Tripun Bizanti: humanist i pjesnik, Kotor, oko 1480 – ?, oko 1530); dopisivao se s L. Ariostom, 1503. izabran za učitelja grčkoga i latinskog u Reggio Emilia, ali to mjesto nije prihvatio; možda je bio dvorski knjižničar u Modeni, boravio u Ferrari, u Carpiju kod Alberta Pija. Praga je znao za B. tiskane pjesme. Valeriano mu je posvetio i pjesmu Ad Tryphonem Dalmatam. (Literatura: HBL, s. v.)

Izvor: http://www.uni-mannheim.de/mateo/cera/graevius1/Graevius_epistolae.html (digitalno izdanje knjige Jo. Geor. Graevii, Arcerii, Cunaei, aliorumque Epistolae. - Rotterdam, 1710, u okviru projekta Sveučilišta u Mannheimu CERA - Corpus Epistolicum Recentioris Aevi.)

/pagina 5/

Anno superiore misi Tibi Florum a me editum, pignus mei in Te studii et amoris. Elegantiam enim ingenii Tui a plurimis annis suspexi, et eruditionis copiam, quam luculentis monumentis orbi testatam fecisti erudito, magni aestimavi. Literas testes hujus meae in Te voluntatis, quas Floro eram adjecturus, intercepit tum nescio quae Elsevirii fasciculum in Italiam curantis festinatio, et meum in illo temporis articulo iter in Germaniam. Postquam redii, subinde alia aliaque intervenerunt, quae meam scribendi voluntatem retardarunt. Nunc tamen diutius hoc officium differre mihi religio est. Non possum /Pagina 6./ enim non Te, quamvis refugiat animus, de Nicolai Heynsii morte certiorem facere: Feralis ista dies, qua hoc Belgicae sydus est extinctum, fuit dies VII. Octob: Exspiravit autem Hagae Comitis, quo contenderat propter nuptias unicae filiae, sororis unicae, cum febri correptus et attenuatus exhaustis omnibus viribus jacuisset sedecim dies. Jacturam ego feci irreparabilem. Amisi amicorum vetustissimum et certissimum, cum quo omnes curas, voluptates et molestias partiri solebam. Magnam quoque et res literaria et Batavia fecit jacturam: Illa praecipuum suum columen, quique ei ornandae omnem vitam impendebat, et candidissimum ingeniorum amatorem, adjutorem singularem, et assiduum ad bene de illa merendum hortatorem: Haec amisit virum, qui unus tuebatur pristinam literarum dignitatem, qua floruit olim ad invidiam. Mihi certum est amicissimo virorum inferias, quas pro mea facultate possum, dare. Non /pagina 7/ solum enim ei parentare decrevi, sed et amicos ejus sollicitabo, ut vatem praestantissimum, et inter Principes hujus aetatis numerandum, ornent carminibus. Nec dubito quin et Tu, pro illa, quae inter vos intercessit, amicitia, sis symbolum ad Heynsii tumulum honestandum collaturus non modo ipse, sed et alios ad hoc pietatis munus persolvendum ejus manibus incitaturus. Reliquit communis amicus noster Bibliothecam copiosissimam, et libris rarissimis refertissimam. Plures ducentis, si recte memini, in illa habentur, quibus Scaliger usus est, et quorum plerorumque marginibus adscripsit non pauca tanto viro digna. Haeredes illam vendituri sunt. Haeredes autem scripsit liberos sororis, quae praeter filiam tres filios sustulit olim ex Wilhelmo Goësio summi tribunalis Batavici Senatore, cujus commentarium in scriptores finium regundorum, et Pilatum Judicem credo Te vidisse. Mallent tamen inveniri, qui eam totam /pagina 8/ licitetur. Dolendum sane esset, si tam insignis et tanto studio collecta ex omni Europa bibliotheca distraheretur. Sed haec θεοῦ ἐν γούνασι κεῖται.¹⁾ Annotationes in Virgilium, Silium Italicum, Valerium Flaccum, et Petronii fragmentum Tragurianum, quod imprimis insigniter illustravit, Tuamque sententiam multis firmavit argumentis; ut, simulac compositae fuerint, in lucem protrahantur, curae mihi erit. Sunt enim omnes indigestae. Poemata quoque et notae in Ovidium longe habentur auctiores. Eae quoque si vixero, et pax nos respexerit, longius videbuntur.

Vale Vir Excellentissime et me ama.

Trajecti Batavorum D. XV. Octob: CIC DC XXCI.

Johann Georg Graevius (latinizirano prema Grava ili Greffe) (r. 29. siječnja 1632 u Naumburgu (Saale); u. 11. siječnja 1703) bio je njemački klasični filolog i tekstolog. Usp. stranicu „Johann Georg Graevius“. U: Wikipedia, Die freie Enzyklopädie. Promijenjena: 13. November 2008, 17:33 UTC. URL: http://de.wikipedia.org/w/index.php?title=Johann_Georg_Graevius&oldid=52954447 (Stanje: 11. siječnja 2009, 18:19 UTC).

Stjepan Gradić (Stefano Gradi, Stephanus Gradius; Dubrovnik, 6. ožujka 1613 – Rim, 2. svibnja 1683) bio je isusovac, hrvatski pjesnik, biograf, povjesničar, znanstveni pisac i diplomat koji je veći dio života proveo u Rimu.

Nikolaes Heinsius Stariji (r. 20. srpnja 1620 u Leidenu; u. 7. listopada 1681 u Den Haagu), sin Daniela Heinsiusa, bio je nizozemski klasični filolog i novolatinski liričar. Usp. stranicu „Nikolaes Heinsius der Ältere“. U: Wikipedia, Die freie Enzyklopädie. Promijenjena: 8. Dezember 2008, 13:58 UTC. URL: http://de.wikipedia.org/w/index.php?title=Nikolaes_Heinsius_der_%C3%84ltere&oldid=53899879 (Stanje: 11. siječnja 2009, 18:26 UTC).

Trajectum Batavorum: Utrecht.

Izvor: Google Book Search, http://books.google.com/books?id=lz1BAAAAMAAJ&pg=PR5 p. v-vi.

Tacitus. Cornelius Tacitus ab I. Lipsio I.F. Gronovio I.A. Ernestio F.A. Wolfio emendatus et illustratus: 
Ab Immanuele Bekkero ad codices antiquissimos recognitus. 1831.

Prvi put objavljeno u: Lipsius, Justus. Ivsti Lipsi Ad libros historiarvm notae. Antverpiae: Ex officina Plantiniana, 1600 [1585?]. http://www.worldcat.org/oclc/56483199 (WorldCat zapis).

Bilješke s WorldCat: vjerojatno dio knjige C. Cornelii Taciti Opera quae exstant, Iustus Lipsius postremum recensuit. 
Antwerp : Ex officina Plantiniana, 1600
Materijalni opis: lxxxii, [24] p. : geneal. table ; 25 cm. (4to)
Drugi naslovi: Justi Lipsii Ad libros historiarum notae, Ad libros historiarum notae

5. AMPLISSIMO ET NOBILISSIMO VIRO
ANDREAE DUDITHIO
DEDICAT IUSTUS LIPSIUS.

Fama egregiae virtutis et doctrinae tuae late fusa, benivolentia in me illustri testimonio ostensa, ea me impulerunt, vir Germaniae tuae clarissime, uti commentarios hos meos, sive notas verius, luce illustrarem nominis tui. nec magnum hoc quod adfero, fateor: sed in scriptorem tamen magnum, cuius veras intimasque virtutes pauci aestimant aut capiunt, nec nisi initiati melioribus doctrinae et sapientiae sacris. ac volebam sane atque etiam debebam ista paullo aberras: sed ut verbo dicam, valetudo et otium mihi parum velificata ad hunc effectum, illa adversa, hoc in cottidianis occupationibus et turbis exiguum, imo nullum. ita ignoscendum mihi, si haec non ad superioris mei commentarii exemplum. quod a te, spero, facile impetrabo, vir non tantum optime et doctissime, sed (quod ex his fontibus manare certo scio) etiam humanissime. capiesque benigne munus sive libationem horum fructuum, quos si non ubertim, tamen noviter protulit ingenii noster ager. et protulit per aestatem hanc bene turbidam, ut mirari nihil sit, si laeti parum aut percocti. non enim metus iam discriminis, sed ipsum capiti nostro imminet; quod forti tamen (audeo apud te dicere) et erecta cervice possim excipere, paratus ad omne sive exsilium sive exitium. et si cedere mihi opus, non trepide nec indecore cum hoc vulgo id faciam, sed sensim recedam, quod dicitur, et salvis constantiae meae signis. quodsi caedi etiam, fiat sane, si deo ita visum. ἐμὲ δὲ Ἄνυτος καὶ Μέλιτος ἀποκτεῖναι μὲν δύναται,²⁾ βλάψαι δὲ οὔ.³⁾ vale.

Justus Lipsius, Joost Lips ili Josse Lips (18. listopada 1547. — 23. ožujka 1606) bio je flamanski filolog i humanist. U svojim djelima pokušavao povezati stoicizam i kršćanstvo.

Andrija Dudić Orehovički ili András Dudith de Horahovicza (Budim, 5. veljače 1533. – Wroclaw, 22. veljače 1589) bio je humanist i diplomat Ugarskog Kraljevstva.

• “Andrija Dudić.” Wikipedia, The Free Encyclopedia. 12 Oct 2008, 04:23 UTC. 6 Jan 2009 <http://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Andrija_Dudi%C4%87&oldid=244711582>.
• Jurić, Šime. “Dudić, Andrija”. Hrvatski biografski leksikon, sv. 3. Zagreb, 1993.
• “Justus Lipsius.” Wikipedia, The Free Encyclopedia. 21 Dec 2008, 20:31 UTC. 6 Jan 2009 <http://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Justus_Lipsius&oldid=259399054>.

Izvor: Muret, Marc-Antoine. M. Antonii Mureti Epistolae: Ad optimarum editionum fidem accurate editae. Lipsiae: sumptibus Ottonis Holtze, 1866. p. 194–196. — Google Book Search (Full View).

XVIII. M. ANTONIUS MURETUS⁴⁾

GEORGIO GOZZIO PATRICIO RAGUSINO S. D.

Etsi prudentia e libris hauriri non potest, Georgi, dubium tamen non est, quin tractatio ac pervolutatio certi cuiusdam generis librorum plurimum momenti habeat ad prudentiam comparandam. Tales autem sunt cum alii, tum ii praecipue, quibus aut historia perite et intelligenter explicata, aut praecepta ad informandam vitam utilia continentur. Iam utroque in genere apud Graecos quidem duo mihi videntur excelluisse, Xenophon et Plutarchus; e Latinis autem nimium fortasse mihi sumo, qui tanta de re iudicare audeam, sed, ut reprehendendus essem, si quasi iudex aut arbiter statuerem, ita licere arbitror tamquam uni e multis, quid sentiam dicere: ex omni igitur Latinorum scriptorum copia longe mihi hac laude supra ceteros Cornelius Tacitus excellere videtur.

Quare iis, qui litteras ita tractare cupiunt, non ut a vitae muneribus feriati, abditarum rerum et vulgi captum superantium meditatione animum pascant, sed ut in hominum consuetudine et in reipublicae administratione versantes, et privatim et publice ceteris prosint, vobisque praesertim, qui ea in republica nati estis, quae tota vestro, id est, nobilium consilio atque auctoritate regitur; eiusmodi scriptores, praeter pauca quaedam Plutarchi, quae ad mathematicas disciplinas aut ad physiologiam pertinent, totos diligentissime cognoscendos et in manibus habendos puto. Platonis autem et Aristotelis non omnia, sed utriusque ea modo, quae ad conformandos mores et institutionem reipublicae et ad eloquentiam pertinent. Hoc meo consilio et alii olim nobiles adolescentes usi sunt, quorum etiam nonnulli hodie magni ac clari in civitatibus suis viri uberes se ex eo fructus percipere fatentur; et tu cum maxime uteris: qui horas tibi quotidie aliquot sumis, quas mecum in accurata talium scriptorum lectione consumas.

Hoc igitur studio tuo adductus, simulque impulsus amicitia ac familiaritate nostra, quae multis abhinc annis instituta ita iam crevit, vix ut quisquam sibi ipse carior sit, quam uterque nostrum est alteri, do dicoque tibi commentarium in libros Aristotelis de arte dicendi, nuper a me, ut commodis auditorum meorum consulerem, Latino sermone, ut potui, expressos. Cur eum laborem post tot alios susceperim, neque tibi ignotum est, et alii suo loco ac tempore sine ulla in quemquam contumelia intelligent.

Liber quidem secundus eiusmodi est, ut, si singuli libri cum singulis conferantur, vix ullum reperiri posse opiner, qui plus ad prudentiam conferat. Tibi autem certo scio munusculum hoc gratissimum fore, tum suapte vi, tum quod ab homine tui amantissimo proficiscitur. Ac praeter ceteras voluptates, quas eo relegendo capies, ilia, ut spero, non minima futura est, quod quoties eam partem inspicies, in qua summus philosophus, quae opulentos ac nobiles vitia comitari soleant, tradit, te, qui utraque re non multos, ne quid gravius dicam, in civitate tua superiores habes: omnium tamen iudicio ab eis omnibus vitiis longissime abesse cognosces. Mirificam enim etiam erga infimos comitatem ac facilitatem perpetuo retinens, ita te geris, ut nobilitatem quidem pro incitamento, opes autem pro instrumento exercendae virtutis a rerum omnium praepotenti Deo accepisse videaris.

Vale.

Romae. Idib. Februarii. MDLXXVII.

Muretus je Marc Antoine Muret (12. travnja 1526 – Rim, 4. lipnja 1585), francuski humanist, pobornik ciceronovske latinštine, jedan od najboljih stilista renesansne latinske proze. Od 1563. do smrti Muret stalno boravi u Rimu, u papinoj službi (oko 1576. se zaredio za svećenika).

Knjiga koju Muret ovim pismom posvećuje Gučetiću vjerojatno je: Aristotel i Marc-Antoine Muret. Aristotelis Rhetoricorum. Libri duo. Romae: Apud B. Grassum, 1585. ( http://www.worldcat.org/oclc/79309946 )

• “Muretus.” Wikipedia, The Free Encyclopedia. 19 Sep 2008, 15:19 UTC. 5 Jan 2009 <http://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Muretus&oldid=239582337>. (v. i francusku i njemačku Wikipediju).
• Lejay, Paul. “Marc-Antoine Muret.” The Catholic Encyclopedia. Vol. 10. New York: Robert Appleton Company, 1911. 5 Jan. 2009 <http://www.newadvent.org/cathen/10642b.htm>

Izvor: Hoeufft, Jacob Hendrik. Carminum epidosis. Bredae: Fredericus Philippus Sterk, 1839. p. 88.
(Google Book Search: http://books.google.com/books?id=U0WQBLMQzWAC&pg=PA88).

LUSUS,
QUUM ELEGANTISSIMUM
COMITIS DE RESTI,
PATRICII RAGUSANI,
DE NATIBUS AMICAE CARMEN LEGISSET AUCTOR.

Hic dominae laudat jaculantes fulmina ocellos,
Hic labra, purpureas praedicat ille genas.
Ille perit flavos, nigros perit ille capillos,
Illum frons, illum levia colla movent.
Hic teretes digitos, humeros hic jactat eburnos,
Brachiave intacta candidiora nive.
Prostantes, tumidas sed non tamen, ille papillas,
Hic latus, hic niveos tollit ad astra sinus.
Ille femur celebrat crurisque exilis honorem,
Exiguum hic agili mobilitate pedem.
Restiades, Stajos patriae reddensque Zamagnas,
Et Boscovichios Cunichiosque suos,⁵⁾
Ambrosiam spirare nates dat carmine amicae,
Callipygen dicas quod decuisse Deam.⁶⁾

Jakob Hendrik Hoeufft (1756–1843). Biografija: http://www.dbnl.org/auteurs/auteur.php?id=hoeu001

Op nieuwjaarsdag 1844 schreef het Koninklijk Instituut voor Wetenschappen, gevestigd te Amsterdam, voor het 
eerst een internationale wedstrijd voor Latijnse poëzie uit; de laureaat zou een gouden medaille ter waarde
van 120 florijnen ontvangen. De wedstrijd werd genoemd naar een oud-lid van het Instituut, de in
februari 1843 overleden jurist Jacob-Hendrik Hoeufft, met wiens legaat één of meer dichters jaarlijks zouden
worden bekroond. Ondanks zijn rechtskundige vorming had Hoeufft (0Dordrecht, 1756) vooral belangstelling gehad
voor dialectologie en, meer nog, voor Latijnse dichtkunst.

Hij schreef makkelijk en veel, vertaalde Anacreon in Latijnse verzen en dichtte graag gelegenheidswerk voor
vrienden en kennissen, of naar aanleiding van nieuwsfeiten: de Algemene Kunst- en Letterbode plaatste regelmatig
een stukje van hem. Zijn belangrijkste gedichten bundelde hij in de Carmina en de Carminum epidosis (Breda, 1805 en 1839).

(Sacré 1993)

Džono Rastić (Junius Restius, Dubrovnik 1755–1814), latinski pjesnik, plemić i pravnik. Pjesma koju komentira Rastićev vršnjak Hoeufft, De visis puellae natibus, nije uključena u postumnu, “pročišćenu” Rastićevu zbirku Carmina (1816); očito je kolala u rukopisu.

• Restiis, Junius Antonius de. Junii Antonii comitis de Restiis patricii Ragusini Carmina: ([Cum offizie -] ; Edidit Maria ex baronibus de Zamagna comitissa de Restiis ; [Accedit: De vita et scriptis Jun. Ant. F. com. de Restiis commentariolum Francisci Mariae Appendini]). 1816. (Worldcat bibliografski zapis: http://www.worldcat.org/oclc/254125496 ).
• Dirk Sacré: “Et Batavi sudamus adhuc sudore Latino?” Het Certamen Hoeufftianum. In: Hermeneus. Band 65, Nr. 2, 1993, S. 120–124. http://www2.tresoar.nl/hermeneus/titels.php?trefw=Certamen%20Hoeufftianum
• Seite „Certamen poeticum Hoeufftianum“. In: Wikipedia, Die freie Enzyklopädie. Bearbeitungsstand: 31. Oktober 2008, 12:08 UTC. URL: http://de.wikipedia.org/w/index.php?title=Certamen_poeticum_Hoeufftianum&oldid=52452761 (Abgerufen: 5. Januar 2009, 22:27 UTC).

Cf. Calvelli, Lorenzo: L'opera letteraria di Nardino Celinese. Storia di un codice ritrovato In: Aquileia Nostra , Vol. 74 (2003) , S. 557-584: X.